Het nat uit de wolken kletterde neer op de klinkers, op de trambaan, op het inderhaast boven mijn hoofd gespannen nylon dakje. Met elke spat die ik hoorde vallen, voelde ik de barrière tussen mij en mijn einddoel groeien. Mijn hoofd bleef min of meer ongeraakt, maar ik kon niet voorkomen dat het rondvliegende vocht sporen trok op mijn pantalon, en vlekken achterliet op het zojuist gepoetste leer om mijn voeten. Die trouwens ook niet droog bleven. ‘Vertel eens iets over jezelf’, zouden ze vragen toen ik een kwart uur later werd onderworpen aan een vragenvuur. Ik kon alleen maar denken aan mijn klamme tenen; dat onderwerp bleek niet zo’n goede basis voor de functie van receptioniste.
